Bir Sosyal Medya Macerası: Sosyal Medya Kampüsü

Evet farkındayım bu oldukça geç bir yazı oldu. Beyninin sağ lobunu daha fazla kullanan hemen her insan gibi diyebilirim ki bu benim en kötü alışkanlığım. Ama hayır ilk derse geç kalmadım. Hatta ikinciye de :)

Dijital medya'ya olan ilgim medyadan geliyor. Yıllarca radyoculuk yapmış biriyseniz, mecralar değişir ama yayın yapma, ifade etme isteğiniz asla bitmez. Eskiden medya büyük patronların ellerindeyken, cafcaflı ekranları aracılığıyla sadece onların istediği kişiler ve olaylar halka yansıtılırken, artık odasından çıkmayan ergen Mustafa da Adriana Lima'ya karşı olan ölümsüz sevgisini paylaşabiliyor. Bırak paylaşsın. Hayat paylaştıkça güzel. 

Neyse bunlar başka hikayeler. Şimdi asıl konuya gelelim.

Ne demiştim. Dijital medya. Sosyal Medya.

Aslında bence adı: Medya.

Konumlandığı alan: dijital platform.

Ulaşım: ücretsiz.

Kitle: Her segmentten insan. (Bebekler hariç)

E o zaman ne duruyorum  ki?

21 Ocak'tı sanırım. Daha o hafta sonu gelmeden büyük bir heyecan bastırmıştı kabul. Bir an önce başlamak istiyordum. Uzun zaman sonra yeni bir şey öğrenmek çok tatlı bir hismiş gerçekten. 21 Ocak geldiğinde, sabah 6da uyandım. Heyecanlıyım ya. Karşıdan gideceğim ya. Şöyle güzel bir kahvaltı yapıp kahvemi içtim. Yolda müziğimi açtım. Ve giderken "Müzik ne güzel bir şey tanrım. Sanırım ben onsuz yaşayamam." dediğimi hatırlıyorum.

Demez olaydım.

Zira otele gittiğimde beni küçük bir sürpriz bekliyordu. Minicik bir alanda hoşgeldin orkestrası! Üstelik en sevdiğim şarkıları çalmalarına rağmen, solistler gayet başarılı olmalarına rağmen. Sabah sabah inanılmaz derecede gürültülü geldi kulağıma. Sanırım ağlamak istiyordum. Yaklaşık yarım saat önce söylediğim şeyi aklıma getirip sesli güldüm.

Sonra sustum. Susmak erdemdi. Susmak zordu. Bu insanlar bizi motive etmek için ince düşünüp böyle bir jest düşünüp neler yapmışlardı, benim şımarıklığıma baksaydım bir de. Ayşe sus. Tamam Ayşe tamam sen her şeyi çok iyi biliyorsun zaten tamam.

Kendi kendimle olan sohbetim olanca koyuluğuyla devam ederken Sonunda "ne zaman bitecek acaba bu müzik" diye sorduğumu hatırlıyorum. Neyse ki bir süre sonra sona erdi ve ben normal ruh halime geri döndüm. 

Sabırsızlık hissi Baturay Bey'in açılışı, diğer konuşmacıların yavaş yavaş dahil olmalarıyla yerini sükunete ve sakinliğe bıraktı. 

ilk gün de 2 . gün de oldukça değerli konuşmacılar bilgilerini aktardı. 

Kararsız bünyemi, "evet kesinlikle doğru yerdeyim" diye düşündürten bir ilk hafta geçirdim.

İlk gün bir anlamda giriş bölümü gibiydi. Hem dijital dünyaya hem pazarlamaya.
Gün sonunda Doğuş Kuran'dan öğreneceğimiz çok şey vardı. Özellikle Turkcell gibi bir markanın karşılaştığı büyük krizlerle nasıl mücadele ettiği ve bunları nasıl yönettiği önemliydi.

2. Gün favorim, konuşmacımız Bengü Üçüncü'ydü. Sanırım kendisinin konuşmasından sonra, ileride çalışmak istediğim alanla ilgili aklımda güzel fikirler oluşmaya başladı. Workshop oldukça eğlenceliydi.
Marka konumlandırması, marka kişiliği ve dili ile ilgili ise öğreden sonra Salih Başkale harika bir sunum yaptı. Eksik kaldığım noktaların ilerleyen haftalarda telafi edilerek tamamlanacağını tahmin etmek zor değil.
En çok aklımda kalan ise, BBC'nin göçmenlerle ilgili hazırladığı reklam filmiydi.
Bir telefon ekranıyla yapılan çok başarılı bir proje. Oldukça etkilendim doğrusu.

Herkesle tanışmak çok güzeldi.
Gözlerimde bir parıltı,
aklımda, başlarda şikayet ettiğim o tatlı melodiler,
kalbimde, doğru yerdeyim hissiyle ayrıldım oradan...